بازسازی دد اسپیس از آن «ریمیک»های اصولی، هوشمندانه و درجه یک است و می‌توان آن را در کنار ریمیک‌های باکیفیت که طی سالیان اخیر عرضه شده‌اند قرار داد؛ اثری که هم‌زمان ضمن روایت همان داستان آرام‌سوز و مرموز قسمت اول، کامل‌ترین روایت شخصیت‌محور در سری دد اسپیس را تحویل بازیکنان می‌دهد. ریمیک دد اسپیس با وجود اینکه در بازسازی رابط‌کاربری سه‌گانه کلاسیک مشکل دارد و در طراحی انیمیشن‌های مرگ/انیمیشن‌های حرکتی آیزاک قطعا می‌توانست بهتر باشد اما، با بهره‌گیری از مکانیزم‌های امتحان‌پس‌داده‌ی Dead Space 2 و Dead Space 3 تجربه‌ای کامل و درجه یک با ارزش تکرار بسیار بالا را تحویل بازیکنان می‌دهد. شاید برخی از آن ریزه‌کاری‌های ژانرBody Horror سه گانه‌ی دد اسپیس در نسخه‌ی ریمیک کم‌رنگ شده باشند اما، در نهایت بازی Dead Space Remake موفق می‌شود تا در کنار قسمت اول و دوم از سری، باکیفیت‌ترین جنس از تجربه‌ی ترس فضایی/اکشن را تحویل مخاطب بدهد. محصولی که هواداران ژانر ترس هرگز نباید تجربه‌اش را از دست بدهند.

حالا، گیم‌پلی بازی ظاهری امروزی‌تر به خود گرفته و روان‌تر از قبل به نظر می‌رسد؛ این موضوع در حالی اتفاق می‌افتد که شاهد رابط کاربری سرراست‌تری هستیم که تعامل با بخش‌های مخلتف را ساده‌تر می‌کند. از تعامل گفتم، بازی سعی کرده است تا محیط را به نوعی تعامل‌پذیر و یا Interactive کند.

برای مثال، بخش‌هایی برای تغییر سیم‌کشی محیط در نظر گرفته شده که جالب هستند، اما چالش خاصی ایجاد نمی‌کنند و صرفا به تعامل بیشتر بازیکن با محیط کمک می‌کنند. بارگذاری‌ها عملا از Dead Space حذف شده‌اند. به لطف درایوهای SSD، بازی به کمک حقه‌های مختلفی شما را از مشاهده‌ی صفحات لودینگ بی‌نیاز می‌کند و عملا تجربه‌ای یکپارچه و به دور از هرگونه مزاحمت خواهید داشت. برای مثال، بیشتر بخش بارگذاری بازی، هنگام بازشدن در‌های مختلف و یا استفاده از ترن موجود در کشتی ایشیمورا اتفاق خواهد افتاد.

ریمیک Dead Space در زمره بهترین بازسازی‌های تاریخ ویدیو گیم قرار می‌گیرد. گرافیک بی‌نظیر، صداگذاری دقیق، فیزیک عالی دشمنان، حذف لودینگ‌ها و قصه‌گویی عمیق‌تر چیزی بود که سری Dead Space برای یک بازسازی ایده‌آل به آن‌ احتیاج داشت. با اثری طرف هستیم که از تکنولوژی روز به بهترین شکل ممکن استفاده کرده تا یکی از بهترین بازی‌های ژانر وحشت و بقا در قابی زیباتر دوباره به نمایش درآید.

مولفه‌های Body Horror در واقع یکی از امضاهای گلن اسکافیلد و تیم ویسرال گیمز به‌شمار می‌رود که نه‌تنها در سه‌گانه کلاسیک دد اسپیس بلکه در کالیستو پروتکل نیز چنین موردی دیده می‌شد. با وجود اینکه بازسازی دد اسپیس در پیاده‌سازی اتمسفر هولناک و ترساندن مخاطب با استفاده از بازی‌های روانی، صوتی، تصویری و بیشتر به‌بهترین شکل ممکن عمل کرده است اما، یک سری ریزه‌کاری از ترس بدنی و ترس بی‌مقدمه‌/ناگهانی که در نسخه‌ی سال ۲۰۰۸ وجود داشت را در Remake نمی‌بینیم. با مقایسه‌ی مواردی همچون صحنه‌ی مرگ جیکوب تمپل، ترس ناگهانی (جامپ اسکر) پایانی نیکول، جیغ گوش‌خراش و ناگهانی در آسانسور در چپترهای آغازین، تمامی انیمیشن‌های مرگ در نسخه‌ی ریمیک با بازی سال ۲۰۰۸ و سایر موارد این‌چنینی، می‌بینیم که تمامی این موارد همگی در نسخه‌ی ۲۰۰۸ کوبنده‌تر و هولناک‌تر از بازی ریمیک طراحی و اجرا شده بودند. اما چیزی که باعث می‌شود غیبت این موارد در نسخه‌ی ریمیک را نادیده بگیریم، موفقیت بی‌چون و چرای استودیو موتیو در اجرا و پیاده‌سازی آن فضای دلهره‌آور، ترسناک و ناشناخته‌ی بازی اول است که حتی تجربه‌ای به‌مراتب ترسناک‌تر از بازی اورجینال را برای بازیکنان ترتیب می‌دهد.